dinsdag 15 mei 2012

Eindblog. Non scolae sed vitae discimus

Na twaalf weken bloggen, zijn we bij het einde aanbeland van mijn blog reeks over mediawijsheid en onderwijs. Uit mijn blogs is gebleken dat de twee nog niet altijd goed samengaan, maar dat er altijd Mavericks zijn, die de boel op zijn kop gooien. Dat houdt de boel spannend.

Dus, nu zit ik hier aan mijn computer, te bedenken wat ik allemaal heb geleerd. Wat ik aan mediawijheid heb gehad. Dat heb ik echter al aangetoond in mijn vorige blogs. Lees ze maar en je weet het. Laat ik het nu eens van een andere kant benaderen:

Wat als ik de cursus mediawijsheid niet gevolgd zou hebben?

Ik zou iedere vacature die later op mijn pad komt, waarin gevraagd wordt om kennis van nieuwe media overslaan (of misschien op een moment van bravoure reageren, me door het gesprek zien te slaan en dan...).
Ik zou de processen die met het gebruik van nieuwe media (en iedere andere nieuwe vorm van media, als nieuwe media al weer oude media is) doorlopen worden niet herkennen. Deze processen zijn te vertalen naar de aanname van nieuwe dingen in het algemeen. En niet alleen bij gebruikers, maar ook bij producenten. Wat houdt sommige bedrijven tegen om de nieuwe media te omarmen. Wat houdt onderwijs tegen? Wat houdt de boekenbranche tegen? Waarom blijven zij in de Resistance-fase? Waarom zijn zij nog steeds niet overtuigd? Wie kan hen overtuigen? Misschien ik?
Ik zou niet begrijpen welke effecten nieuwe media hebben op de globalisering. Ik zou niet weten van de doemscenario's van Manuel Castells, wat misschien niet de ergste zaak van de wereld zou zijn... (Ik bedoel, we hebben de Maya's al!). De filosofische kant van nieuwe media zou aan me voorbij zijn gegaan. Tijd die niet meer ter zake doet omdat de ene kant van de wereld direct de andere kant bereiken kan. Overigens, na een flinke discussie met vader en broer, die beide in de technische bedrijfskundekant zitten, ben ik er achter gekomen dat tijd van steeds groter belang wordt, juist omdat alles sneller gaat en tijd overbodig lijkt te worden. Technieken moeten nu per nanoseconde sneller en sneller worden om bedrijven niet op kosten te jagen! Tijd wordt overbodig, waardoor tijd waardevol wordt.
Ik zou niet thuis zijn in de innoverende manieren waarop nieuwe media gebruikt kan worden! Hoe je in de culturele sector door middel van nieuwe media gebruik kan maken van het publiek. Net als Incubate. Het publiek bepaalt grotendeels wat er op het festival aan artiesten komen. De gesprekken en discussies, via facebook en twitter zijn geïntegreerd op de website. Crowdfunding wordt op deze zelfde manier bewerkstelligd. Bereik en transparantie is daarvoor erg belangrijk. De mogelijkheden om via social media een cultureel project op te starten zijn in grote getalen aanwezig! Je moet ze alleen nog even grijpen. Social media is een machtig middel, en soms zelfs wapen. Ik denk meteen aan het voorbeeld van Incubate over Buma Stemra. Via social media is ervoor gezorgd dat de grote boze firma niet meer met een spookrekening van enkele duizenden euro's achter de broek van het festival aan zat. Puur door transparantie. Door te laten zien wat er aan de hand is op de website, door het te posten. Door het bereiken van het publiek.
Ik zou niet hebben geweten dat bereik en transparantie niets opleveren, als je zelf als bedrijf of organisatie niet interacteert met je publiek. Mensen zijn van nature sociale wezens. Eenzijdige gesprekken worden niet gevoerd (naja, soms, thuis, als je bijvoorbeeld aan het opruimen bent of staat te koken... Meestal voer je ook nog wel gesprekken met je huisdier, zolang ze je maar aankijken en af en toe 'waf' of 'miauw' op een (wellicht geveinsde) geïnteresseerde wijze laten horen). Zonder interactie behaal je geen successen met sociale media.
Ik zou niet hebben geweten wat Evernote of Edistorm zou zijn. Dat is eerlijk gezegd niet per se een gemis. Maar toch is het belangrijk om te weten wat er is. Zodat je ook weet wat je niet nuttig vindt!
Ik zou al deze informatie niet hebben kunnen koppelen aan onderwijs, waardoor ik binnen het onderwijs eens even de Maverick kan uithangen, want ik weet iets wat zij niet weten! Ik heb mijn waarde in het onderwijs verhoogd door het volgen van deze cursus. Mijn waarde in het onderwijs, en hopelijk ook in het culturele bedrijfsleven.
Ik zou niet mijn netwerk hebben vergroot en een project hebben gedaan met de gemeente 's-Hertogenbosch, waardoor ik in ieder geval al beleidsmatige ervaring heb, als het gaat over de inzet van sociale media onder jongeren in de gemeente 's-Hertogenbosch. Een project waar ik trots op ben, omdat ik heb kunnen bijdragen aan het cultuurbereik in mijn eigen thuisstad. 

De cursus heeft me veel gebracht. Als ik bekijk wat ik aan kennis had moeten missen, had ik deze cursus niet gevolgd, dan zou ik minder meenemen naar mijn nieuwe baan. Ik zou het niet weten. Men zegt wel eens: "ignorance is bliss" maar ik geloof dat daar de plank in dit geval flink misgeslagen zou zijn. Ik ben blij dat ik niet meer onwetend ben. Want voor zowel als leerkracht als student geldt:

"Non scolae sed vitae discimus"


.


maandag 7 mei 2012

Wij zijn 3.0; Een reflecterende groepsblog door groep 7

Het duiden van nieuwe fenomenen in termen van achterhaalde voorlopers, is door Marshall Mcluhan treffend het ‘Horseless Carriage Syndrome’ gedoopt. Vernoemd naar de aanvankelijke neiging om de auto te zien als een koets zonder paard ervoor. Dezelfde blik die de toeschouwers een aantal jaar geleden hadden terwijl ze het paard zochten voor de koets, moet Dhr van Driel in zijn eerste college bij ons hebben herkend.
Zonder ook maar enige kennis van wat er ging gebeuren of waar het allemaal goed voor was, werden we geacht om allerlei accounts aan te maken om alleen al met de cursus te starten. Wij doorliepen hetzelfde proces waar de maatschappij midden in zit. Namelijk de omschakeling van een 1.0 naar een 3.0 samenleving. Door ons te verplichten om actief mee te doen hebben wij niet alleen de theorieën bestudeerd, we hebben zelf ervaren hoe de nieuwe digitale wereld in elkaar zit.
Door zelf actief te zijn binnen deze digitale wereld hebben we automatisch de verschillende stappen van het ARIA-patroon doorlopen, zo weten we precies hoe de samenleving zich voelt in het gehele proces, en weten wat de moeilijkheden en discussiepunten zijn.
Met al deze bagage hebben we, als toekomstige cultuurwetenschappers, een advies kunnen geven aan de gemeente ’s-Hertogenbosch, die met jongerenambassadeurs aan de slag gaat om een digitaal ontmoetingspunt voor jongeren te realiseren. Met onze achtergrondkennis hebben we bijeenkomsten samengesteld die zij met de jongeren kunnen doorlopen. We konden hun vertellen waar ze op moesten letten en wat ze vooral niet moesten doen.

Niet alleen hebben we de gemeente een advies gegeven, ook hebben we jongeren zelf naar hun mening gevraagd. We zijn hier niet te straat voor op gegaan. Nee, heel 3.0 hebben we dit gepost op de facebookpagina van een jongere uit Den Bosch (de dochter van Janne). Zonder er de deur voor hoeven uit wisten we binnen een paar klikken wat de mening van de jeugd is over de activiteiten in Den Bosch.  En zoals in het plaatje te zien is, valt hier nog wel iets aan te verbeteren. 


De samenwerking verliep heel soepel en zoals Janne het beschrijft in de termen van Kolb:
We gingen nu als een speer, de doeners namen de leiding en zetten aan tot een flink tempo. De taken werden vlot verdeeld, het plan van aanpak was meteen duidelijk, de afspraken snel gemaakt en ook nagekomen. Er ontstond van meet af aan een stroom van positieve energie waarop het goed werken bleek. De beslisser in ons midden nam meteen de technische aspecten voor haar rekening en bekommerde zich om zaken als de vorm van het eindproduct en de uitwerking van de gespreksverslagen. Voor de denker was de verbinding theorie - praktijk extra stimulerend: zij nam dan ook als vanzelfsprekend de concretisering van de bijeenkomsten op zich.

Naast de afspraken “ in real life” die we gepland hadden in de samenwerking, hebben we veel contact gehad via dropbox, yammer en (ietwat ouderwets) e-mail. We hebben niet alleen geleerd over de samenleving 3.0, we maken er deel van uit. We staan niet meer als toeschouwers te kijken waar het paard is, we vragen ons kritisch af waar de auto naar toe zal gaan!