Wij zijn 3.0; Een reflecterende groepsblog door groep 7

Het duiden van nieuwe fenomenen in termen van achterhaalde voorlopers, is door Marshall Mcluhan treffend het ‘Horseless Carriage Syndrome’ gedoopt. Vernoemd naar de aanvankelijke neiging om de auto te zien als een koets zonder paard ervoor. Dezelfde blik die de toeschouwers een aantal jaar geleden hadden terwijl ze het paard zochten voor de koets, moet Dhr van Driel in zijn eerste college bij ons hebben herkend.
Zonder ook maar enige kennis van wat er ging gebeuren of waar het allemaal goed voor was, werden we geacht om allerlei accounts aan te maken om alleen al met de cursus te starten. Wij doorliepen hetzelfde proces waar de maatschappij midden in zit. Namelijk de omschakeling van een 1.0 naar een 3.0 samenleving. Door ons te verplichten om actief mee te doen hebben wij niet alleen de theorieën bestudeerd, we hebben zelf ervaren hoe de nieuwe digitale wereld in elkaar zit.
Door zelf actief te zijn binnen deze digitale wereld hebben we automatisch de verschillende stappen van het ARIA-patroon doorlopen, zo weten we precies hoe de samenleving zich voelt in het gehele proces, en weten wat de moeilijkheden en discussiepunten zijn.
Met al deze bagage hebben we, als toekomstige cultuurwetenschappers, een advies kunnen geven aan de gemeente ’s-Hertogenbosch, die met jongerenambassadeurs aan de slag gaat om een digitaal ontmoetingspunt voor jongeren te realiseren. Met onze achtergrondkennis hebben we bijeenkomsten samengesteld die zij met de jongeren kunnen doorlopen. We konden hun vertellen waar ze op moesten letten en wat ze vooral niet moesten doen.

Niet alleen hebben we de gemeente een advies gegeven, ook hebben we jongeren zelf naar hun mening gevraagd. We zijn hier niet te straat voor op gegaan. Nee, heel 3.0 hebben we dit gepost op de facebookpagina van een jongere uit Den Bosch (de dochter van Janne). Zonder er de deur voor hoeven uit wisten we binnen een paar klikken wat de mening van de jeugd is over de activiteiten in Den Bosch.  En zoals in het plaatje te zien is, valt hier nog wel iets aan te verbeteren. 

De samenwerking verliep heel soepel en zoals Janne het beschrijft in de termen van Kolb:

We gingen nu als een speer, de doeners namen de leiding en zetten aan tot een flink tempo. De taken werden vlot verdeeld, het plan van aanpak was meteen duidelijk, de afspraken snel gemaakt en ook nagekomen. Er ontstond van meet af aan een stroom van positieve energie waarop het goed werken bleek. De beslisser in ons midden nam meteen de technische aspecten voor haar rekening en bekommerde zich om zaken als de vorm van het eindproduct en de uitwerking van de gespreksverslagen. Voor de denker was de verbinding theorie - praktijk extra stimulerend: zij nam dan ook als vanzelfsprekend de concretisering van de bijeenkomsten op zich.

Naast de afspraken “ in real life” die we gepland hadden in de samenwerking, hebben we veel contact gehad via dropbox, yammer en (ietwat ouderwets) e-mail. We hebben niet alleen geleerd over de samenleving 3.0, we maken er deel van uit. We staan niet meer als toeschouwers te kijken waar het paard is, we vragen ons kritisch af waar de auto naar toe zal gaan!